-
ផស
( ឧ.ឧទានសព្ទ )
សូរឮដោយធ្វើអ្វីៗដែលប៉ោង, ដែលស្រួយបែកឬទង្គិច, ប៉ះគ្នាជាដើម ។
-
ផស្ស
( ន.នាមសព្ទ )
[ផ័ស-សៈ]
or ផស្សៈ
( បា.បាលី ( បាលីភាសា ), សំ.សំស្រ្កឹត ( ភាសាសំស្រ្កឹត ) )
(ផស្ស; ស្បឝ៌) សម្ផស្ស, ផ្សព្វ គឺអារម្មណ៍ដែលមកប៉ះត្រូវអាយតនៈ មានភ្នែកជាដើម, ការប៉ះពាល់ត្រូវ ។
-
ផស្សាហារ
( ន.នាមសព្ទ )
[ផ័ស-សាហា ]
( បា.បាលី ( បាលីភាសា ), សំ.សំស្រ្កឹត ( ភាសាសំស្រ្កឹត ) )
(ស្បឝ៌ាហារ) អាហារគឺផស្សៈ ឬផស្សៈដែលទុកជាអាហារមួយប្រភេទសំដៅយកការប៉ះប្រសព្វគ្នានៃអាយតនៈខាងក្នុងនិងខាងក្រៅដែលមានវិញ្ញាណជាបច្ច័យ...។
-
ផាក
( កិ.កិរិយាសព្ទ )
( យ.យួន ( ភាសាយួន ) )
ពិន័យលក់តាមទោសល្មើសកន្លងបញ្ញត្តិ ។
-
ផាក្រាប
( ន.នាមសព្ទ )
( ស.សៀម ( ភាសាសៀម ) )
សំពត់សម្រាប់រងបាតដៃព្រមទាំងអញ្ជលីក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះ (មានព្រះរាជក្រមលេខ ១៦៦ ន. ស. ចុះថ្ងៃទី ១៣ កញ្ញា ១៩៤៤ ឲ្យលើកចោលលែងប្រើហើយដោយដាច់ខាត) ។
-
ផាង
( ន.នាមសព្ទ )
ឈ្មោះកាំបិតមួយប្រភេទ រាងសំប៉ាត ដងខ្លីសម្រាប់ហាន់អ្វីនីមួយ មានដើមចេកជាដើម : កាំបិតផាង ។
-
ផាង
( ឧ.ឧទានសព្ទ )
or ផាំង
សូរឮដោយទះ ឬគោះអ្វីៗ ដែលក្រាស់ណែន ។ ន. ដំណើរទះ ឬគោះឮសូរផាង : ទះមួយផាង (ម. ព.មើលពាក្យ ( ចូរមើលពាក្យ . . . ) ផូង ផង) ។
-
ផាឌិប
( ន.នាមសព្ទ )
( ស.សៀម ( ភាសាសៀម ) )
សំពត់ឆៅ គឺសំពត់ដែលគេត្បាញដោយអំបោះឆៅ ឥតឲ្យបាយជូរ (ត្បាញដោយគ្រឿងចក្រ) ។ ខ្មែរក្នុងសម័យពីដើមក៏ត្បាញសំពត់ប្រភេទនេះដែរ ប៉ុន្តែមានឲ្យបាយជូរផង, លុះចំណេរកាលតមក សំពត់បរទេសប្រភេទនេះ បានផ្សាយមកដល់ប្រទេសសៀមជាមុន សៀមហៅសំពត់នេះថា ផាឌិប, លុះផ្សាយពីប្រទេសសៀមចូលមកក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ខ្មែរក៏ហៅ ផាឌិប តាមសៀម ។ លុះចំណេរកាលបន្ទាប់ពីនោះមក, មានសំពត់បរទេសមួយប្រភេទផ្សេងទៀត សាច់ម៉ដ្ឋល្អជាងផាឌិបបានផ្សាយចូលមកដល់កម្ពុជរដ្ឋ ខ្មែរក៏ហៅសំពត់សប្រភេទក្រោយថា សំពត់ទេស (ព្រោះមកពីបរទេសឬពីប្រទេសក្រៅ), លុះតៗតាមលំដាប់កាលមកទៀត សំពត់ទេសនោះកាន់តែមានច្រើនបែបមក, សំពត់ទេសណាដែលល្អជាងមុន, ខ្មែរក៏ហៅសំពត់នោះថា ទេសឯក, ទេសឯកនេះក៏កាន់តែមានច្រើនបែបឡើង ឈ្មោះផ្សេងៗគ្នាក៏ចេះតែមានច្រើនឡើងតាមលំដាប់កាល, ដូចជា ទេសឯកសំបកទទិម, ទេសឯកផ្កា ជាដើម ។ លុះមកដល់សម័យ សង្គមរាស្រ្តនិយម ដែលមានសម្ដេចព្រះនរោត្តមសីហនុ ជាព្រះប្រធាន ជាប្រមុខរដ្ឋ ក៏កើតមាន រោងចក្រវាយនភណ្ឌ (រោងចក្រត្បាញសំពត់) កើតបន្តគ្នាច្រើនឡើងៗ, សំពត់ខ្មែរក៏ចេះតែមានបរិបូណ៌តាមលំដាប់កាល មានឈ្មោះថា សំពត់សង្គមរាស្ត្រនិយម, ឬហៅកាត់ខ្លី សំពត់សង្គម ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរក៏រីករាយសប្បាយជាអនេក។ល។
-
ផាណិត
( ន.នាមសព្ទ )
( សំ.សំស្រ្កឹត ( ភាសាសំស្រ្កឹត ), បា.បាលី ( បាលីភាសា ) )
ទឹកអំពៅ; ទឹកត្នោត (ព. វិ.) ។
-
ផាតិកម្ម
( ន.នាមសព្ទ )
[ផាតិក័ម]
( បា.បាលី ( បាលីភាសា ) )
ការធ្វើឲ្យចម្រើន, ការបំពេញថែម, ការទ្វេឡើង; ការលៃលករបស់ដែលអន់, ដែលថោកផ្សំគ្នាបូកប៉ាន់ប្តូរយករបស់ល្អ, របស់មានតម្លៃ : សង្ឃបានព្រមព្រៀងគ្នាធ្វើផាតិកម្មដោយការប្ដូរផ្តិលស្ពាន់កំបែក៥ យកផ្តិលស្ពាន់ថ្មី ៣ អំពីជាងស្មិតផ្តិល យកមកទុកជាគរុភណ្ឌសម្រាប់វត្ត (ព. វិ. ពុ.) ។
<< Prev 1 2 3 4 5 6 ... 20 Next >>
