Khmer Dictionary: វ

Chuon Nath's Khmer-Khmer Dictionary

វច្ច ( ន.នាមសព្ទ ) [វ័ច-ចៈ ] or វច្ចៈ ( បា.បាលី ( បាលីភាសា ) )
(វច្ច) អាចម, លាមក ។
- វច្ចកុដិ (វ័ច-ចៈកុត) បង្គន់ ។
- វច្ចទ្វារ ឬ--មគ្គ (វ័ច-ចៈទ្វា ឬ--ម័ក) ទ្វារឬផ្លូវវច្ចៈ (ទ្វារឧច្ចារៈ, ទ្វារធំ, ទ្វារបាត) ។ល។
វជិរបាណី or វជិរម័យ
(ម. ព.មើលពាក្យ ( ចូរមើលពាក្យ . . . ) វជិរៈ) ។
វជិរៈ ( ន.នាមសព្ទ ) [វៈជិរៈ ឬ វៈជី ] or វជីរ ( បា.បាលី ( បាលីភាសា ), សំ.សំស្រ្កឹត ( ភាសាសំស្រ្កឹត ) )
(វជិរ; វជ្រ) ពេជ្រ; កាំរន្ទះ; ខ្សែរស្មីផ្លេកបន្ទោរ; ... ។ អាវុធរបស់ព្រះឥន្រ្ទ (ពួកជាងតាំងពីព្រេងនាយរៀងមក គូរឬឆ្លាក់ ធ្វើជារូបមានទ្រង់ទ្រាយស្រដៀងនឹងផ្កាចំប៉ីរីក ឬចួនកាលធ្វើជារូបខ្សែស្មើផ្លេកបន្ទោរ, មានដងខ្លីដូចដងព្រះខ័ឌ្គ) ។ គុ. រឹងស្រួយ; មានលំអ ។
- វជិរបាណី (វៈជិរៈប៉ា--;បា. --បាណិ; សំ. វជ្រ--),
- វជិរហត្ថ (--ហ័ត; បា.; សំ. វជ្រហស្ត ឬ វជិរាវុធ បា. < វជិរ + អាវុធ; សំ. វជ្រាយុធ < វជ្រ + អាយុធ) អ្នកដែលមានដៃកាន់វជីរ ឬអ្នកដែលមានវជីរជាអាវុធ (ព្រះឥន្រ្ទ) ។
- វជិរម័យ ដែលប្រដាប់ដោយពេជ្រ, ដែលដាំពេជ្រ ។ល។
វជីរ ( ន.នាមសព្ទ ) [វៈជី ]
ពាក្យប្រើក្លាយមកពី វជិរៈ (ម. ព.មើលពាក្យ ( ចូរមើលពាក្យ . . . ) នុះ) កែវវជីរ, ត្បូងវជីរ ពេជ្រ, ត្បូងពេជ្រ ។
វជ្ជទស្សិនី
(ម. ព.មើលពាក្យ ( ចូរមើលពាក្យ . . . ) វជ្ជទស្សី) ។
វជ្ជទស្សី ( ន.នាមសព្ទ ) [វ័ច-ជៈទ័ស-សី ]
(វជ៌្យទរ្ឝិន៑) ដែលឃើញទោសគេជាប្រក្រតី; អ្នកដែលឃើញតែទោសគេ (បើស្រ្តីជា វជ្ជទស្សិនី) ។
វញ្ច ( កិ.កិរិយាសព្ទ ) [វ័ញ-ចៈ ] or ប្រវញ្ច ( បា.បាលី ( បាលីភាសា ), សំ.សំស្រ្កឹត ( ភាសាសំស្រ្កឹត ) )
(វញ្ច ឬ បវញ្ច; វញ្ច ឬ ប្រវញ្ច) បញ្ឆោត; បោក, បោកប្រាស់ ។
- វញ្ចកម្ម (វ័ញ-ចៈក័ម) ការបញ្ឆោត; ការបោកប្រាស់ ។
- វញ្ចទន្ត (វ័ញ-ចៈ ទ័ន) ធ្មេញបញ្ឆោត គឺធ្មេញដែលដាក់ជាជំនួសធ្មេញធម្មជាតិ ។ល។
វញ្ចនាការ ( ន.នាមសព្ទ ) [វ័ញ-ចៈន៉ាកា] ( បា.បាលី ( បាលីភាសា ) )
អាការបញ្ឆោត; អាការបោក, អាការបោកប្រាស់ : ធ្វើកលល្បិចដោយវញ្ចនាការ ។ វញ្ចនាការនៃពួកយោធា អាការនៃកលល្បិចរបស់ពួកទាហានក្នុងសង្រ្គាម, កលបញ្ឆោតនៃពួកទាហាន ។ ច្បាំងឈ្នះបច្ចាមិត្តដោយវញ្ចនាការ តយុទ្ធឈ្នះសត្រូវដោយអាការប្រើល្បិចបញ្ឆោត ។ល។ (ម. ព.មើលពាក្យ ( ចូរមើលពាក្យ . . . ) ប្រវ័ញ្ច>ប្រវ័ញ្ច កិ. និង ប្រវ័ញ្ចន៍ ន. ទៀតផង) ។
វញ្ឈា ( ន.នាមសព្ទ ) [វ័ញ-ឈា] ( បា.បាលី ( បាលីភាសា ), សំ.សំស្រ្កឹត ( ភាសាសំស្រ្កឹត ) )
(វន្ធ្យា) ស្រ្តីអា; សត្វញីអា ។
វញ្ឈៈ ( គុ.គុនសព្ទ ) [វ័ញ-ឈៈ] ( បា.បាលី ( បាលីភាសា ), សំ.សំស្រ្កឹត ( ភាសាសំស្រ្កឹត ) )
(វញ្ឈ; ពន្ធ្យ) ដែលមិនមានកូន (អា); ដែលមិនមានផល, ឥតប្រយោជន៍; ដែលឥតថ្លៃ ។ ប្រើជាបទសមាស : វញ្ឈកម្ម ការងារឥតផល, អំពើឥតប្រយោជន៍ ។
- វញ្ឈព្រឹក្ស ឈើដែលឥតផ្លៃ (ឈើអាឬឈើឈ្មោល) ។ល។

<< Prev 1 2 3 4 5 6 ... 20 Next >>