-
ហនូ
( និ.និបាតសព្ទ )
[ហៈ--]
or ហនូកូវ
( ព. បុ.ពាក្យបុរាណ ( ពាក្យខ្មែរបុរាណ ) )
ឬ : ដូច្នោះទេហនូ ?, ឯណោះទេហនូកូវ ? (ច្រើនប្រើក្នុងសាស្រ្តាទេសន៍និងកាព្យបុរាណ) ។
-
ហនេយ្យុំ
( កិ.កិរិយាសព្ទ )
[ហៈនៃ-យុង]
( បា.បាលី ( បាលីភាសា ) )
គប្បីសម្លាប់ ។ ខ្មែរប្រើក្លាយជា គុ. សំដៅសេចក្ដីថា “ដែលត្រូវតែប្រហារជីវិតបង់” : ចោរហនេយ្យុំ ចោរកំណាចដែលត្រូវតែសម្លាប់ចោល (និយាយក្លាយឃ្លាតទៅទៀតជា ចោរហន្ទយុំ ក៏មាន អ. ថ. ហ័ន-ទៈយុង ប៉ុន្តែបើចង់ឲ្យត្រឹមត្រូវកុំប្រើ ហន្ទយុំ គួរប្រើ ហនេយ្យុំ វិញ) ។
-
ហន្ទយុំ
(ម. ព.មើលពាក្យ ( ចូរមើលពាក្យ . . . ) ហនេយ្យុំ) ។
-
ហប
( កិ.កិរិយាសព្ទ, គុ.គុនសព្ទ )
ហត់ទន់ខ្សោយកម្លាំងដល់ដកដង្ហើមផ្សេសៗ : មាន់ជល់គ្នាទាល់តែហបទាំងពីរ, ដាល់គ្នាដល់ហបរាល់ខ្លួន ។
- ហបហត់ ហត់ម្ហបៗ ។
-
ហប់
( គុ.គុនសព្ទ )
ដែលមានរបាំងរាំងផ្លូវខ្យល់ ពុំសូវមានខ្យល់ចេញចូល : ទីហប់, កន្លែងហប់ខ្យល់ ។
-
ហប់
( ន.នាមសព្ទ )
ប៉ែកផ្ទះពីខាងមុខឬពីខាងក្រោយបំផុតដែលតភ្ជាប់ពីមេដំបូល មានចែងឆ្វេងស្តាំ : ផ្ទះរោងមានហប់មុខ, ផ្ទះមានហប់មុខហប់ក្រោយ ។
-
ហប់
( កិ.កិរិយាសព្ទ )
ឆ្ពុងរបស់អយោម័យឲ្យនៅក្នុងកម្តៅភ្លើងដើម្បីមិនឲ្យច្រែះចាប់ : ហប់បាត្រដែក ។ ដុតរបស់លោហម័យឲ្យរលាយក្នុងពុម្ពដើម្បីភ្ជិតស្នាមប្រេះឆាឬស្នាមបែក : ហប់ផ្តិលបែក ។ ចាប់ផ្អោបសរសៃធ្មៃ, សរសៃជក់ត្នោតជាដើម ត្រកួញដើម្បីវេញខ្សែ : ហប់ជក់ត្នោត ។
-
ហម្មិយ
( ន.នាមសព្ទ )
[ហ័ម-មិ-យៈ ]
or ហម្មិយៈ
( បា.បាលី ( បាលីភាសា ), សំ.សំស្រ្កឹត ( ភាសាសំស្រ្កឹត ) )
(ហម្មិយ; ហម៌្យ) ប្រាសាទថ្មរាងកណ្តូង; រោងថែវរៀបថ្មឬរៀបឥដ្ឋរាងកណ្តូង; គូហារៀបថ្មឬឥដ្ឋ : ហម្មិយៈជាលំនៅនៃពួកបព្វជិត អ្នករៀនវិបស្សនាធុរៈ ។
-
ហយ --
[ហៈយៈ-- ]
ម. ក្នុង ព. ហយៈ ឬ ហ័យ ។
-
ហយា --
(ម. ក្នុង ព. ហយៈ ឬ ហ័យ) ។
<< Prev 1 2 3 4 5 6 ... 20 Next >>
