51. ឆាយា ( ន.នាមសព្ទ ) [ឆាយ៉ា ]   ( សំ.សំស្រ្កឹត ( ភាសាសំស្រ្កឹត ), បា.បាលី​ ( បាលីភាសា ) )
    ស្រមោល, ម្លប់; រូប; លំអ; ពន្លឺ... ។ សំបុត្រ​សម្គាល់​ខ្លួន​សម្រាប់​ភិក្ខុ​ក្នុង​សម័យ​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ កាន់​រក្សា​ទុក​ជា​គ្រឿង​អាង​ឲ្យ​ដឹង​ថា​កាល​ដែល​ខ្លួន​លោក​បំពេញ​ឧបសម្បទា​នោះ សម្រេច​ញត្តិចតុត្ថកម្មវាចា នៅ​វេលា​ស្រមោល​ចម្រឹង​ឈើ ឬ​ឫស្សី ដែល​បោះ​ជា​គ្រឿង​សម្គាល់​នោះ​បាន​ប៉ុន្មាន​ជាន់; លុះ​ត​មក កំណត់​យក​នាឡិកា ប្រាប់​ម៉ោង​ពេល​ជា​ជំនួស​ស្រមោល ហើយ​មាន​កត់​ហេតុ​ផេ្សង​ៗ មាន​ថ្ងៃ ខែ ឆ្នាំ សករាជ​ជា​ដើម​ផង; ក្នុង​សម័យ​ឥឡូវ សូម្បី​សាមណេរ​ក៏​ឲ្យ​មាន​សំបុត្រ​នេះ​កាន់​រក្សា​ខ្លួន​ដែរ (ហៅ​ថា សង្ឃដីកា សម្រាប់​ឲ្យ​សាមណេរ​កាន់​ជា​សម្គាល់) ។
    
52. ឆាយាធរ ( ន.នាមសព្ទ )   ( សំ.សំស្រ្កឹត ( ភាសាសំស្រ្កឹត ), បា.បាលី​ ( បាលីភាសា ) )
    អ្នក​ទ្រទ្រង់​នូវ​ពន្លឺ, ទ្រទ្រង់​នូវ​ស្រមោល (ព្រះ​ចន្រ្ទ; កញ្ចក់) ។
    
53. ឆាយាបថ ( ន.នាមសព្ទ ) [--បត់ ]   ( សំ.សំស្រ្កឹត ( ភាសាសំស្រ្កឹត ), បា.បាលី​ ( បាលីភាសា ) )
    ផ្លូវ​នៃ​ពន្លឺ (អាកាស) ។
    
54. ឆាយាភ្រឹត ( ន.នាមសព្ទ )   ( សំ.សំស្រ្កឹត ( ភាសាសំស្រ្កឹត ) )
    (ឆាយាភ្ឫត៑) អ្នក​កាន់​នូវ​ពន្លឺ, អ្នក​មាន​ពន្លឺ (ព្រះ​ចន្ទ) ។
    
55. ឆាយាមិត្រ ( ន.នាមសព្ទ ) [--មិត ]   ( សំ.សំស្រ្កឹត ( ភាសាសំស្រ្កឹត ), បា.បាលី​ ( បាលីភាសា ) )
    (ឆាយាមិត្ត) សំឡាញ់​នៃ​ស្រមោល, នៃ​ម្លប់ (ឆត្រ) ។
    
56. ឆាយាល័ក្ខណ៍ ( ន.នាមសព្ទ ) [ឆា-យ៉ា-ល័ក ]   ( បា.បាលី​ ( បាលីភាសា ) )
    (ឆាយាលក្ខណ) រូប​ថត : ព្រះ​ឆាយា​ល័ក្ខណ៍ (រ. ស.) ។
    
57. ឆាល់ ( កិ. វិ.កិរិយាវិសេសនៈ ឬ កិរិយាវិសេសន៏ )
    ដែល​រហ័ស​ណាស់ : វិល​ឆាល់, លឿន​ឆាល់, ស្ទុះ​ឆាល់​ចូល​ទៅ, មើល​ទៅ​ឃើញ​ឆាល់ ។
    
58. ឆាវ ( កិ.កិរិយាសព្ទ )
    សរសេរ​ចម្លង​ស្រង់​សេចក្ដី​ដោយ​អន្លើ, សរសេរ​ចម្លង​ស្រង់​សេចក្ដី​ដោយ​អក្សរ​ខ្វៀក​យ៉ាង​ប្រញាប់ ។
    
59. ឆាវ ( ឧ.ឧទានសព្ទ )
    សូរ​ឮ​ដោយ​ចាក់​ទឹក​ឬ​ជ្រលក់​ទឹក​លត់​លោហ​ជាតិ​មាន​ដែក​ជាដើម ដែល​កំពុង​ឆេះ​ក្ដៅ​ឬ​សូរ​សន្ធឹក​សត្វ​ល្អិត​មាន​ចំនួន​ច្រើន​ផ្អើល​ជាដើម ។
    
60. ឆាំង ( កិ.កិរិយាសព្ទ ) or ប្រឆាំង
    ដណ្ដើម​យក​ឈ្នះ, ប្រណាំង​ប្រជែង​ដោយ​អាការ​រនិងរនាំង ។
    

<< Prev   1 ... 5   6   7   8   9   10   11   ... 20   Next >>